'Portrait Paki'

In those days that i was still roaming the streets to find information on how to survive as an artist in Barcelona, there used to be this cute little bar in El Born, Lilipep. They had alternative, unsellable art on the walls, books on bookshelves, furniture from the second hand shop and a soft couch to bury yourself in after a hard day of touristic city seeing. 
I was sitting at the bar, explaining my situation to the bartender and her friend. 'They're not going to give me the permits i need,' i said. 'So i thought, i'll draw portraits at the terraces. That will draw attention and bring extra clients to the terrace. Loos like a win win situation to me. I asked bars in the city center and in Barceloneta, but they look scared when i propose this. They rent the terrace as part of the public space and only have a permit for their own service. The police fine them for any other activity.' I make the wine in my glass go in circles. I like it here. How long can i make one single glass of wine last? There is no money for more.
'You could do what the Rose Paki's do,' says the friend. 'Hop in and out of a bar. Talk to a couple, smile, offer them a portrait as a unique souvenir from their vacation. You should have a few catchy oneliners. If you do it like this, for sure there will be a few bar owners who'd let you. The rose Paki's are being tolerated after all.'
''Great idea,' i nod bravely. But from the inside i cringe.
We did something alike in Granada, last year, me and my in those days not yet absent husband. I drew one minute- portraits on the back of my flyer that said: Your portrait in 30 minutes. I'd give them away as a present. I actually sold one 30 minutes portrait. And i learned to draw people's faces super quickly (always look for the sunny side of bad luck). Interestingly, the poor looking people reacted friendly and sometimes we would end op chatting amiably. But the posh looked me up and down with disdain. (Sorry guys, it was only a little present).
Collecting rejections, some call it a healthy exercise, but i am not especially fond of it. And now i have to become a Portrait Paki. I can't extend the wine any longer, put the empty glass on the counter and go home disheartened.

---

Portrettenpaki

​Er is een sympathiek tentje in El born, Lilipep, met alternatieve kunst aan de muur, boeken in een boekenkastje, verschillende meubels uit de kringloop en een zachte bank om in weg te zakken. Ik zit aan de bardame en haar vriendin mijn situatie uit te leggen.
‘Die vergunning om portretten te verkopen op de openbare weg krijg ik dus zomaar niet. Dus ik dacht, ik ga wel op de terrassen zitten. Extra klandizie voor de caféhouder, win win. Dus ik liep hier in het centurm en in Barceloneta de café’s af, maar ze kijken bijna bang als ik het ze voorstel. Ze huren hun terras van de openbare weg, de via publica, en hebben alleen een vergunning voor hun eigen service. Wee hun gebeente als de politie ze betrapt op andere neringen. Dat wordt boete betalen.’ Ik draai de wijn rond in mijn glas. Het is gezellig hier. Hoe kun je het zo lang mogelijk uitzingen met 1 consumptie.  
‘Je zou het zo kunnen doen als de Pakistanen met hun rozen,’ zegt de vriendin. ‘Snel in en uit een café. Spreek een koppel aan dat zit te eten en bied ze een portret aan als uniek souvenir. Je moet wel een leuk praatje hebben. Als je het zo doet vinden de cafehouders het vast goed. De rozenPaki’s worden ook getolereerd.’
‘Goed idee,’ glimlach ik dapper, maar inwendig krimp ik in elkaar..
In Granada vorig jaar deden we iets soorteglijks, mijn toen nog niet afwezige echtgenoot en ik. Ik schetste binnen een minuut voorbijgangers op de achterkant van mijn flyer ‘uw portret in 30 minuten.’ Mijn man ging ze aan de gefortuneerden geven, als kadootje. Er werd warempel één portret verkocht op deze manier. En ik heb leren sneltekenen (dit in het kader van: zoek altijd het voordeel achter het nadeel).
Bij de mensen die er arm uitzagen leverde het dankbare blikken op en gezellige gesprekjes. Degenen die roken naar geld, keken me vies aan. Sorry hoor, ’t was maar een kadootje. Interessant verschil in gedrag.
Afwijzingen verzamelen, voor sommigen is het een normaal onderdeel van hun werk, maar ik ben er niet dol op. En nu moet ik een portrettenPaki worden. Ik kan de wijn niet langer rekken, zet het lege glas terug op de bar en ga mismoedig naar huis.

____________________________________________________________