Permits

This story might be interesting for people who wonder how this world of art functions. It is going to be very tedious though. I'd recommend an entertaining book...

---

Here we go. When i was still happily married, in March of that year, taking a stroll with my love along the Ramblas,  i leered at the portraitists there. I fantasized how i would sit next to them, while my husband would in the office be taking care of our fixed costs. Those portraitists were having clients all the time. My work would provide for the cream on our daily cake.
Drawing in the Ramblas turned out to be a little bit more complicated, was what i found out in April, when happyness, love, income and cake walked out on me. Turns out you have to apply for a permit.
‘Not in this office, in that office.’ No problem, so i walk to that office. One mile more or less won’t hurt me.
‘Do you also have this in Spanish?’ i asked, staring at the Catalan words that were performing incomprehensible dances on the form under my nose. ‘No.’

A Spanish friend helped me with the translation. She shook her head. The municipality wants to diminish the amount of painters in the Ramblas. Some time there will be held a contest for a spot on the Ramblas, open to everybody. Date is still unknown. Just keep track of the site (guess in which language the site is). After that, pages of conditions for participating in the contest and which forms you are to submit, in case you are selected. Somebody earns his salary, writing this kind of novels.
In anticipation of the contest i hopped to plan B: applying for permits in other parts of the city. I trotted tens of miles through the touristic areas, looking for the right spots. I made photos of the best spots and measured them with big steps, because the municipality wanted me to include maps.

‘So how long will it take until i get my permits?’ i asked.
‘We can’t tell you if you’ll get a permit,’ said the lady at the counter. (‘No not this counter, that counter siñora’) ‘Give us a call after a month, if by that time you haven’t heard of us yet.’
Pending the answer i didn’t sit waiting idly. I took the train to the beaches, to choose one in case Barcelona would get boring after a while. Drawing in the city  for a few days per week and a few days on the beach, wouldn’t that just be totaly awesome? I chose two.
In May i sent the application forms.
In June i got rejections for all of the spots except for 1 beach. They don’t accept portraitists. Nowhere, save for the Rambla. Couldn’t they have told me rightaway?

The second beach was taciturn. I mailed them, no reply. I mailed again. I called - difficult, understanding Spanish on the phone, so an other mail. I received a mail back with the request to send them 5 specific forms in order to allow the procedure to be pursued. I jubilated, i exulted! This was no rejection, i sensed opportunies here!
The 5 forms had to be acquired in 5 different offices, spread accross the city (‘No, not this office señora, that office’ times 5).
Because the flow of matrimonial allowance had started to become slightly unpredictable, i saved on metrotickets, and did my form -shopping on foot. To avoid misunderstanding i carried my laptop with me, to show the officials the mail with the request.
After at least 25 miles larded with corns and blisters, i was finally able to send the papers off to the beach.
It was July already, but there was no reply yet. I mailed, and again. And again. I asked a few Spanish friends to call. They got the promise that i’d be called back, which didn’t happen. I went there in person and delivered the papers face to face. I was to hear from them within a week.
Only after many weeks, after having begged persistently and abided my undesirable emotional reactions, they told me that the forms were not the right ones. Couldn’t they have told me earlier?
Back to the offices. This time i had to pay. Because i was to become an independent enterpreneur, and that costs money. What’s more, i had to buy an insurance in case one of my creations would get blown on the head of a passerby, on the beach.
After sending the required papers off, i called them myself. ‘Have you received them?
‘Yes.’
‘So?’
‘We have redirected your file to an other committee for further assessment.’
‘How long is that going to take?’
‘We can not tell you siñora.’
At the moment of writing this story it is the end of September. The application concerned portrait drawing on the beach during the summer until October.
‘Yeah, bureaucracy,’ sighed a colleague. ‘Which beach did you go to, Sitges? Oh well, there is a group of artists there that never accept new people.’
Tedious story, right? And this is only the short version.

the illustration is a portrait i made of one of the couch surfers
_________________________________________________________________________________

Vergunningen

Dit verhaal zou interessant kunnen zijn voor mensen die zich afvragen hoe het er in het leven van een kunstenaar aan toe kan gaan. Maar het is verschrikkelijk saai, dus hou maar op met lezen en pak een goed boek.

Hier gaan we. Toen ik in maart nog gelukkig getrouwd was en met mijn geliefde over de Rambla wandelde, loerde ik al naar de portrettisten daar. Ik fantaseerde dat ik naast hen zou gaan zitten, terwijl mijn man de vaste lasten verdiende met zijn kantoorbaan. Die portrettisten hadden voortdurend klanten. Mijn werk zou zorgen voor de slagroom op onze dagelijkse taart.
Zo simpel was dat tekenen op de Rambla niet, bleek in april toen geluk, geliefde, salaris en taarten waren weggelopen. Je moet er namelijk een vergunning voor aanvragen.
‘Nee, niet in dit gemeentehuis, in dat gemeentehuis.’ Lopen we toch naar dat gemeentehuis, een kilometertje meer of minder, daar doen we niet moeilijk over.
‘Hebben jullie dit formulier niet in het Spaans?’ vroeg ik, turend naar de Catalaanse woorden die ondoorgrondelijke dansjes uitvoerden op het papier onder mijn neus. ‘Nee.’

Een Spaanse vriendin hielp me met de vertaling. Ze schudde haar hoofd. De gemeente wil het aantal kunstenaars op de Rambla verminderen. Ooit zal er een wedstrijd zijn, open voor iedereen, voor een plek op de Rambla. Wanneer is onbekend. Hou de site maar in de gaten (drie keer raden in welke taal die is). Vervolgens bladzijden vol over de voorwaarden voor deelname aan de wedstrijd en welke papieren je moet inleveren, mocht je verkozen zijn. Iemand verdient  zijn salaris met het wrochten van dit soort boekwerken.
In afwachting van de wedstrijd sprong ik naar plan B: vergunningen aanvragen voor andere plekken in de stad. Ik sjouwde kilometers en kilometers door de toeristische wijken om te kiezen.  Ik maakte foto’s van de beste plekken en mat ze op met grote stappen, want de gemeente wilde plattegronden van mijn plannen zien.

‘En hoe lang duurt het tot ik de vergunning krijg?’ vroeg ik.
‘We kunnen niet zeggen of u de vergunning krijgt,’ zei de mevrouw achter de balie (‘niet deze balie mevrouw, die balie’)
‘Bel over een maand maar eens op, als je dan nog niets gehoord hebt.’
Ook dit ging ik niet werkeloos zitten afwachten.  Ik nam de trein en onderzocht de stranden waar ik wel zou willen tekenen, als Barcelona een beetje saai zou worden. Een paar dagen per week in de stad en een paar dagen in een badplaats, zou dat niet leuk zijn? Ik koos er twee.
Begin mei gingen de aanvraagformulieren erheen.
In juni kreeg ik afwijzingen voor alle plekken op één strand na. Ze doen helemaal nergens aan portrettisten, alleen op de Rambla. Konden ze me dat niet eerder vertellen?

Het tweede strand zweeg. Ik mailde, geen reactie. Ik mailde nog eens. Ik belde op - moeilijk hoor, Spaans verstaan aan de telefoon, dus maar weer een mail. Er kwam een mail terug met het verzoek 5 specifieke formulieren op te sturen, anders konden ze de aanvraag niet verder behandelen. Ik juichte, vierde feest! Het was geen afwijzing, misschien werd dit wat!
De 5 papieren moesten uit 5 verschillende kantoren komen, over de stad verspreid. (‘Nee mevrouw, niet in dit gebouw, in dat gebouw’ – x 5)

Aangezien de echtelijke inkomstenstroom wat onvoorspelbaar was geworden, bespaarde ik op de metro en deed alles lopend. Om misverstanden te voorkomen, sleepte ik mijn laptop met me mee om de mail aan de ambtenaren te kunnen laten zien.
Minstens 40 km met blaren en eksterogen later konden ze op de bus.
Begin juli had ik nog geen reactie gekregen. Ik mailde weer, en weer. En weer. Vroeg Spaanse vriendinnen het bellen voor me te doen. Er werd beloofd me terug te mailen, hetgeen niet gebeurde. Ik ging er persoonlijk heen en leverde de papieren nogmaals in. Binnen een week zou ik van ze horen.

Pas na een paar weken, na lang en vaak trekken, kreeg ik te horen dat het de foute papieren waren. Hadden ze me dat in die 5 kantoren niet kunnen vertellen? Terug naar de kantoren. Deze keer moest ik betalen, want ik moest me laten inschrijven als zelfstandig verdienende, en dat kost geld. Ook moest ik een verzekering kopen voor het geval een van mijn schilderijen aan het strand op het hoofd van een voorbijganger zou waaien.
Na het versturen in augustus belde ik zelf. ‘Hebben jullie het ontvangen?’ ‘Ja.’ ‘En?’ ‘We hebben het doorgestuurd naar een andere commissie ter beoordeling.’ ‘Hoe lang gaat dat duren?’ ‘Dat is onbekend mevrouw.’
Inmiddels is het eind september. De aanvraag gold portrettekenen aan het strand, gedurende de zomer tot oktober.
‘Ja, de burocratie,’ vezuchtte een collega straatkunstenaar. ‘Waar zeg je, in Sitges? Oh daar zit een groepje kunstenaars, die laten geen nieuwelingen binnen.’
Vervelend verhaal he? En dit is nog maar de verkorte versie.

---